|
|Ter overdenking
|Ter overdenking
Ter Overdenking
Joh. 11:1-27
Niet sterven
Vroeg of laat krijgt iedereen met de dood te maken. Soms slaat de dood onverwacht toe, soms gaat er een langdurig ziekbed aan het overlijden vooraf. Soms gaat het om een jong iemand, soms om een heel oud iemand. Zoals een gezegde luidt: de dood komt lang verwacht, maar nooit gelegen.
Bij het overlijden moet er definitief afscheid worden genomen. Er is geen weg meer terug. Dit brengt gevoelens van verdriet, van machteloosheid en leegte met zich mee. De opengevallen plaats blijft onbezet: vandaag, morgen en in de toekomst.
Wanneer er een ernstig lijden aan het ziekbed voorafgegaan is, kan het overlijden ook een opluchting zijn. Iemand onmenselijk zien lijden doet heel veel pijn. Je wenst het zelfs je vijanden niet toe, laat staan een geliefde.
Tussen deze gevoelens bevindt zich een spanningsveld. Vandaag kan het ene gevoel overheersen, morgen het andere. Dat maakt nabestaanden in de periode na het overlijden erg kwetsbaar. Zeker als de periode van rouwverwerking langer duurt.
In Johannes 11 krijgt ook de Here Jezus met de dood van Lazarus te maken. Het laat Hem niet onbewogen, want er wordt verteld dat Hij huilde. Tegelijk is dit Bijbelgedeelte er één van hoop als Hij zegt: “Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven.”
De evangelist Johannes vertelt de geschiedenis van de opwekking van Lazarus uit de dood als het laatste en allergrootste teken van de Here Jezus. Het gaat erom dat wij door het teken gaan geloven dat Jezus de Christus is, de Zoon van God. Door dit teken wordt vooruitgewezen op Jezus’ eigen dood en opstanding, op Zijn eigen verheerlijking. Hij is zelf de Opstanding en het Leven. Hij is het die mensen doet opstaan uit de dood en die hen eeuwig leven geeft met God.
De gestorven gelovigen zullen leven. Zij zullen door de Here Jezus tot leven worden gewekt en uit het graf te voorschijn komen. Dat zegt de Here Jezus met betrekking tot Lazarus, maar ook met betrekking tot alle gelovigen die reeds zijn gestorven. Hun leven is niet voorbij. Op de jongste dag zullen zij opgewekt worden.
Het zijn woorden ter bemoediging, woorden die tot troost mogen zijn en getuigen van de hoop die in ons is: een opstandingsleven. Het leven is niet toevallig ontstaan om met de dood voorgoed voorbij te zijn, want dan zou het leven een zinloze vertoning zijn. Lazarus is door de Here Jezus opgewekt. Als een teken om het gezegde te onderstrepen, als een teken om Gods heerlijkheid te tonen, als een teken van het lege graf op de Paasmorgen.
Deze woorden vragen om geloof. Wanneer er geen geloof is, is een begrafenis, hoeveel zorg er ook aan besteed is, pas echt een verschrikkelijke aangelegenheid: hopeloos, zonder hoop! Het geloof van Marta mag ons hierbij tot voorbeeld zijn.
De evangelist Johannes heeft deze geschiedenis niet ‘zomaar’ opgeschreven. Lazarus is opgewekt! De Here Jezus is ten derde dage wederom opgestaan van de doden. Dat mag ons tot een teken zijn.
|
